Er zijn zoveel verschillende soorten mensen die graag wiet roken: zakenmensen, tieners, medische patiënten en zelfs onze voorouders van honderden jaren geleden. Heb je er ooit over nagedacht wat het is dat we allemaal gemeen hebben? Ieder mens produceert zijn eigen endocannabinoïde, anandamide genoemd, die erg veel lijkt op THC en zich op bijna dezelfde manier gedraagt. Lees verder om meer te weten te komen over anandamide!
Ook al heeft de technologie zoveel van onze ervaringen als moderne mens veranderd, toch zijn sommige dingen min of meer hetzelfde gebleven.
Honderden jaren geleden zaten onze voorouders al graag met vrienden en familie te genieten van een hit goede ganja net als wij dit nu doen.
Is het niet wat mysterieus dat ondanks dat de wereld om ons heen zoveel veranderd is, de mens altijd al dol is geweest op het roken van wiet?
We hebben wietroken al in verschillende categorieën proberen te stoppen: entheogeen, cultureel, generationeel; maar eerlijk gezegd slaat het allemaal nergens op. Het wietgebruik lijkt ras, leeftijd, cultuur en het tijdperk waar je in leeft te overstijgen. En hoe meer het sociaal gezien geaccepteerd wordt, des te opener mensen van verschillende afkomst zijn over hun wietgebruik.
Dus hoe komt het dat zowel oma als de millennials dol zijn op het roken van wiet, net als de Uruguayanen van 40 jaar geleden? Het antwoord ligt waarschijnlijk letterlijk in de biologie van het menselijk lichaam zelf. Het menselijk lichaam produceert zelf een THC-achtige cannabinoïde: anandamide. Is het mogelijk dat deze anandamide de reden is dat het voor veel mensen zo goed voelt om wiet te roken?
Wat is anandamide?
Deze chemische stof wordt vaak aangeduid met de term “gelukzaligheidsmolecule”, omdat zijn naam, ananda, uit het Sanskrit komt waarin het geluk of gelukzaligheid betekent. Anandamide hoort bij een groep stoffen in het lichaam die vetzurenamides genoemd worden en bij het endogene cannabinoïde systeem van het menselijk lichaam horen. De volledige scheikundige naam is: N-arachidonoylethanolamine.
Endo, dat van binnenuit betekent, wijst erop dat anandamide een cannabinoïde is die in het lichaam zelf zit. Dit is het tegenovergestelde van exogene cannabinoïden, die van buitenaf komen. Interessant is dat de scheikundige structuur van anandamide erg veel lijkt op THC. Je zou bijna kunnen zeggen dat het neefjes van elkaar zijn. Hierbij is THC de exogene cannabinoïde en anandamide zit in het lichaam zelf.
Anandamide reageert met zowel de CB1 als de CB2 receptoren; dat betekent dat het zowel iets teweegbrengt in de hersenen als in het centrale zenuwstelsel. Net als THC veroorzaakt deze cannabinoïde een gevoel dat je “high on life” bent en het vergroot je eetlust en maakt je slaperig. Ook speelt het een rol in veel andere vitale lichaamsfuncties.
De hersenen: een cannabinoïdepuzzel
Raphael Mechoulam, een wetenschapper en botanist uit Israël, is het in de jaren ’60 als eerste gelukt om cannabinoïden te isoleren. Nadat hij eerst de scheikundige structuur van CBD bepaalde, lukte het Mechoulam en zijn team om THC te isoleren als belangrijkste psychoactieve stof van wiet. THC is de reden dat iedereen zo dol is op wiet. Dit leidde natuurlijk naar onderzoeken over het effect dat THC heeft op lichaam en geest en is eigenlijk de reden dat we van het endocannabinoïdesysteem afweten.
Na de grote interesse van Mechoulam in het veld van endocannabinoïden, kwamen wetenschappers tot de conclusie dat er iets als een cannabinoïdereceptor ergens in de hersenen of het lichaam zou moeten zitten. Van het een kwam het ander en uiteindelijk vonden Allyn Howlett en zijn team op de St. Louis Universiteit sluitend bewijs dat: jawel! Het menselijk lichaam bevat inderdaad cannabinoïdereceptoren. En THC past precies in deze receptor!
Gerelateerd artikel
Maar wacht eens even. Waarom zouden de hersenen een cannabinoïdereceptor bevatten waar THC bijna perfect in past, als THC niet van nature in het lichaam geproduceerd wordt? Dat is de vraag waar wetenschappers voor kwamen te staan en wat uiteindelijk leidde tot de ontdekking van anandamide.
De aanwezigheid van een natuurlijk geproduceerde cannabinoïde werd ontdekt door mensen die nog steeds werken in Raphael Mechoulams team van wetenschappelijke wietliefhebbers. William Devane en Lumir Hanus vonden in 1992 het laatste stukje van deze cannabinoïdepuzzel. En ze besloten het anandamide te noemen, naar het Sanskrit woord voor gelukzaligheid.
Waar THC bijna in de cannabinoïdereceptor past, past de neurotransmitter anandamide perfect in de cannabinoïdereceptor in de hersenen. De ontdekking van anandamide heeft veel betekent voor onze kennis van cannabis en het menselijk lichaam.
Het isoleren en ontdekken van een endocannabinoïde heeft bevestigd dat er in feite een volledig endocannabinoïdesysteem in het lichaam zit. De cannabinoïdereceptoren en van nature geproduceerde cannabinoïden laten zien dat er een volledig systeem van cannabinoïden bestaat, zonder dat er wiet voor nodig is, dat werkzaam is in het lichaam en de hersenen van de mens.
Gerelateerd artikel
Wat doet anandamide?
Er is nog steeds zoveel te ontdekken over de manier waarop anandamide werkt in het lichaam. Het is tenslotte onderdeel van een van de meest complexe systemen in het menselijk lichaam. Het zorgt nog meer voor een verhoogde staat van geluk dan de staat die veel wietgebruikers bereiken na het roken van wiet. Maar er is meer.
Anandamide werkt in de hersendelen die het geheugen, pijnsensaties, de eetlust, beweging en zelfs motivatie betreffen. Het beïnvloedt ook het reproductiesysteem en heeft dus invloed op de vruchtbaarheid. In principe is het een neurotransmitter en wordt het snel afgebroken door de functies van het lichaam. Dat is de reden dat het opbeurende effect niet langdurend is.
Anandamide verhoogt neurogenese; dat is de formatie van nieuwe neuronen, of nieuwe neurale verbindingen. Door deze functie zeggen wetenschappers dat anandamide werkt tegen angst en depressie en dit vertelt ons veel over de staat van gelukzaligheid en over waarom wietrokers zoveel van wiet houden.
Interessant is dat anandamide ook doorgegeven wordt aan pasgeborenen via de borstvoeding van de moeder. Er wordt beweerd dat dit de bron is die ertoe leidt dat anandamide de eetlust beïnvloedt.
En ten slotte, alsof deze magische endocannabinoïde nog niet magisch genoeg is, is anandamide ook hetgeen waardoor je dingen vergeet. Waarom speelt dit dan een rol in het opgewekt en gezond houden van een persoon? Nou, Michael Pollen stelde deze vraag aan Dr. Mechoulam zelf in een documentaire met de naam “Botany of Desire” (oftewel Plantkunde van Verlangen). In de documentaire zegt hij:
“Ik dacht niet dat we een drug voor het vergeten van dingen zouden kunnen gebruiken. Geheugen heeft zoals we weten een groot overlevingsdoel… Maar waarom zou vergeten nuttig kunnen zijn? Ik stelde deze vraag aan Mechoulam en hij zei: “’Vertel me eens, wil je echt alle gezichten onthouden van de mensen die je vanochtend in de metro hebt gezien?’“
De meeste wietgebruikers weten welk effect wiet heeft op hun geheugen. En normaal gesproken plaatsen we dit ook in de categorie: “slecht” voor het geheugen.
Maar het antwoord van Mechoulam geeft ons enig inzicht in waarom vergeten iets kan zijn waarom we graag wiet willen roken. Het neurogenese effect zou beschermend kunnen zijn in plaats van vernietigend voor hersencellen, zoals we oorspronkelijk dachten.
De rol van anandamide is op zijn zachtst gezegd ingewikkeld en alles dat in verband staat met het geluk van mensen is dat ook. Verbeterde stemming, menselijk geluk, gelukzaligheid, liefde; er zijn zoveel factoren die een rol spelen.
Fysieke gezondheid, stemming, hormoonbalans en hersenfuncties spelen allemaal een rol in wat wij “geluk” noemen. William Devane en Lumir Hanus hadden gelijk toen ze anandamide zijn passende naam ‘gelukzaligheidmolecuul’ gaven.
Gerelateerd artikel
Anandamide, THC en CBD – hoe interacteren ze?
Als je wiet binnenkrijgt bootst de psychoactieve stof THC in principe na wat anandamide zou doen.
Het verschil is dat THC veel langer overleeft in het lichaam dan anandamide, waarover we eerder al zeiden dat het snel afgebroken wordt. Voor mensen die weinig anandamide produceren kan de aanwezigheid van THC en de effectieve stimulatie van de receptor een welkome afwisseling zijn.
CBD daarentegen interacteert op een hele andere manier met het lichaam. Het heeft letterlijk geen psychoactief effect, maar stimuleert het natuurlijk functioneren van het endocannabinoïdesysteem. Het voorkomt de productie van FAAH; een enzym in het lichaam dat anandamide afbreekt.
Dit betekent dat anandamide langer overleeft wanneer er CBD in het lichaam komt. Het zorgt er ook voor dat het lichaam gestimuleerd wordt om er meer van te produceren. Hierdoor word je vrolijker en heb je minder last van pijn, waardoor je beter om kunt gaan met ontstekingen.
Hoewel het erop lijkt dat het roken van wiet anandamide kan verhogen is dit niet zo. CBD stimuleert de productie van anandamide op zijn hoogst, maar als je wiet rookt met een te hoog THC-gehalte kan het contraproductief werken. Het is een kopie van wat er binnenin je gebeurt en dat is de reden dat het zo goed en natuurlijk voelt.
Maar of de anandamide verhoogd wordt is discutabel.
Door sommige wetenschappers wordt gezegd dat anandamide geproduceerd wordt als je in een staat van diepe ontspanning, concentratie of flow bent; bijvoorbeeld als je danst, zingt of gedichten schrijft. Deze mysterieuze endocannabinoïde is waarschijnlijk de reden dat mensen zo’n goede band hebben met wiet, ondanks dat iedereen een andere achtergrond heeft.
Als je wiet rookt betekent dat echt niet dat je een hippie bent, of opgegroeid bent in de jaren ’70, of een bepaalde leeftijd hebt. Door wiet te roken kom je in een verhoogde staat die zo natuurlijk is dat je lichaam dit soms ook zelf doet. Dit is de reden dat zo veel mensen van wiet houden en waarschijnlijk jarenlang zullen blijven roken.
